या शहराचं नाव काहीही असो. मुंबई, पुणे, दिल्ली, कोलकाता, बंगळुरू, किंवा कदाचित कुठलंच नाही. हे शहर तुमच्या डोळ्यात बसलंय, मनाच्या कोपऱ्यात उभं राहिलंय, आणि स्वप्नांच्या पडद्यावर हलकेच फिरतंय. हे शहर म्हणजे एखाद्या नकाशावर काढलेली चौकट नाही. ते आपल्या श्वासात, शब्दात, आणि एकटेपणात दडलेलं असतं. शहर म्हणजे फक्त उंचच उंच इमारती नाहीत. शहर म्हणजे एकदम साधीच पण खोल ओळख. कुणीतरी चहा विकणारा, रस्त्यावर पाणीपुरीचा हातगाडीवाला, ऑफिसला निघालेली घाईची गर्दी, दिवसभर भरलेलं स्टेशन, रात्रीच्या शेवटच्या लोकलमधला एकटा प्रवासी… या पुस्तकाचा हेतू हेच सांगायचा आहे. शहर म्हणजे इमारती नव्हेत, रस्ते नव्हेत, ट्रॅफिक नव्हे. तर शहर म्हणजे त्या रस्त्यांवर फिरणारी हजारो माणसं. ज्यांच्या डोळ्यांत हसणं आहे, आणि हसण्याआड एक खोल थकवा आहे. कधी आपल्याला वाटतं, हे सगळं आपल्याला माहितीय. पण खरंतर या शहराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात एखादं नवं छायाचित्र लपलेलं असतं. कोणत्याही कॅमेऱ्यात पकडता येणार नाही असं छायाचित्र. फक्त शब्दांमध्ये टिपता येणारं, आणि संवेदनांमध्ये जपता येणारं. हे छायाचित्र कधी स्वप्नांचं असतं, कधी स्वप्नभंगाचं. कधी ते गोड असतं, कधी कडवट. कधी आपल्याला कळून चुकतं की आपण या छायाचित्रातलेच एक भाग आहोत. कधी आपल्याला वाटतं आपण कुणीतरी बाहेरचे आहोत. पण शहर आपल्याला सामावून घेतं. या कथांमधील काही चेहरे ओळखीचे वाटतील. कधी कधी ते आपल्याच घरातही भेटतील, कधी आरशातही दिसतील. कारण शहराला वेगळं नाव नाही ते आपणच आहोत. ‘एक शहर अनेक छायाचित्र’ ही केवळ गोष्ट नाही. ही एक नजर आहे, जी आपल्याला आपल्या भोवती घडणाऱ्या नात्यांची, स्वप्नांची, हरवलेल्या आवाजांची जाणीव करून देते. कधी कुणी एकटा रात्री रस्त्यावर चालताना दिसेल, कधी कुणी उंबरठ्यावर वाट पाहताना दिसेल. तेव्हा समजून घ्या, या छायाचित्रात एखादा आपलाच कोपरा लपलेला आहे. तर, चला.. या शब्दांच्या फोटोंमध्ये पाऊल टाका. या गल्ल्या, रस्ते, चौक, स्टेशन, इमारतींमध्ये फिरू आणि पाहू, हे शहर नेमकं काय सांगतंय आपल्याला… आपल्याबद्दल. -दिलीप भोसले सीईओ दिभो सन्स् भारतीय चित्रपट लेखक दिग्दर्शक